پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، چهره های ماسونی و بهایی و وابستگانشان، گرداننده و سیاستگذار سینمای ایران به شمار می آمدند. از جمله اینان، می توان به فرخ غفاری [فردی که چندی پیش روزنامه بانی فیلم تجلیل مفصلی از او به عمل آورد]، منوچهر انور و هوشنگ کاووسی اشاره کرد.
سینمای پیش از انقلاب یعنی آنچه به عنوان سینمای اباحه گر شناخته می شود، در مسیر ترویج لیبرالیسم فرهنگی شکل گرفته بود و قدم برمی داشت.
دین زدایی از جامعه، پیامد ناگریز گسترش و نهادینه شدن لیبرالیسم است. جامعه غیردینی، به طور مطلق نه تنها با مسخ ارزشها روبروست که به صورتی روشن، غیرسیاسی است.آنها خیال داشتند با غیرسیاسی شدن قاطبه مردم ایران به تحکیم نظام مستبد شاهنشاهی بپردازند که چنین نشد.
انقلاب اسلامی، سینمای ایران را در راه اخلاق و اندیشه و سلامت هدایت کرد. سینمای به دور از لیبرالیسم و غایات آن- به طور طبیعی- دلخواه و هدف پسند دشمنان نبود. از این رو بدخواهان تلاش کردند، با استفاده از مجال و بستر جشنواره های بین المللی، سینمای ضددینی و ضد ایرانی و معطوف به لیبرالیسم فرهنگی را شکل دهند و بر جامعه ایرانی تحمیل کنند. آشکار است که پا گیری چنین سینمایی، راهکاری از مجموعه راهکارهای مبارزه با جامعه دینی به شمار می آید.
در همین جهت فیلم هایی را با چنین مشخصاتی، هدف انتخاب و تحسین جشنواره های نامدار قرار دادند:
سیاه نمایی عامدانه و انکار وقیحانه زیبایی ها و امید در جامعه ایرانی و دینی (کسی به فکر گربه های ایرانی نیست/ بهمن قبادی)
ارائه گر چهره ای عقب مانده، واپسگرا و ریاکار از مردم ایران (دایره- جعفر پناهی)
و فیلم سازانی نظیر عباس کیارستمی، اصغر فرهادی و بهمن فرمان آرا و ...
از این رو، جشنواره های نامدار بین المللی، برعکس تصور برخی منتقدین و سینماگران ساده اندیش وطنی، نه تنها مجالی برای طرح و خودنمایی سینمای ایران ارزیابی نمی شوند بلکه؛ اهمیت دادن به این صحنه های به ظاهر فرهنگی و تن دادن به شاخص ها و اقتضائات آنها، دقیقاً «بازی در زمینی» است که گردانندگان جشنواره ها بدان چشم دارند.
این جشنواره ها، قرار نبوده و نیست سینمای ملی ایران را بازتاب دهند. قرار نبوده و نیست که جامعه ایرانی را چنان که هست، معرفی سازند.
کدام فیلم یا فیلم های ایرانی در آینه جشنواره های نامدار، درخشیدند و راوی صادق ایران و ایرانیان اند؟
کدام فیلم یا فیلم های ایرانی، در سایه جشنواره ها، تحسین شدند و معرف ایرانی فرهنگ مند، بالنده و مستقل و قابل افتخار است؟
کدام فیلم یا فیلم ها، مظلومیت تاریخی ایرانیان را در هجوم وحشیانه بیگانگان و کینه ورزی بدخواهان تصویر کرده است؟
کدام فیلم ساز و فیلم سازان متعهد حرفه ای به دست جشنواره های نامدار در جایگاه تجلیل قرار گرفتند؟ چندی است پنج جشنواره بین المللی، سینمای ایران را در سایه تحریم قرار دادند! برخورد قانونی با چند فیلم ساز درجه چندم متخلف، بهانه تحریم است. از شما می پرسم: با نگاه به ماهیت جشنواره ها، آیا تحریم سینمای ایران مایه تاسف و خسران است؟ آیا تحریم را باید به معنای ضربه به پیکره سینمای ایران ارزیابی کرد؟
تحریم سینمای ایران، در واقع محروم شدن دشمنان ما، از ابزار جشنواره هاست! و این مایه خرسندی است!
از طرفی دیگر، تحریم نشان داد اگر برخی از اهالی سینما و مطبوعات دردمندانه از وجه سیاسی جشنواره ها سخن راندند بیراه نبود و نیست!
جشنواره هایی که از چند فیلم ساز متخلف حمایت می کنند، برای یک فیلم ساز دروغگو، جاعل و دشمن مردم ایران و.... دست به هیاهو می زنند، در ا مور داخلی کشوری بزرگ سرک می کشند و تعیین تکلیف می نمایند، آیا رویکرد سیاسی ندارند؟ آیا برخلاف شعارشان یعنی «دوری از سیاست» به سیاست زدگی دچار نیستند؟ آیا آلت دست سیاست پیشگان و مستکبران قلمداد نمی شوند؟
برخورد با سینمای ایران، یعنی برخورد با فرهنگ غنی و چند هزار ساله مردمی تاریخ ساز!
جشنواره های مدعی بشردوستی و نگران سرنوشت چند فیلم ساز متخلف، چرا سینمای کشورهایی را که از رژیم صهیونیستی نژادپرست حمایت می کنند، هدف تحریم قرار نمی دهند؟ چرا نسبت به سینمای برپادارندگان فجایع افغانستان و عراق دچار واکنش نمی شوند؟ چرا نسبت به ساخت فیلم های ضدایرانی و ضداسلامی برافروخته نمی گردند؟
این جشنواره ها، سینمای حقیقت را که دغدغه مسائل انسانی دارد، هدف تحریم قرار دادند! چه اتفاقی افتاد؟
فیلم سازان مستقل در این جشنواره شرکت کردند. طبیعی هم بود! جامعه ایرانی پیام انسانی خود را به دنیا منتشر کرده است. آنهایی که دغدغه پیام انسانی دارند، فیلم و جشنواره ایرانی را دنبال می کنند و مبلغ آن هستند. با تحریم فرهنگ و سینمای ایران، راه به جایی نمی برند! چنان که کلیت غرب صهیونیستی، 32 سال است که در زمینه های گوناگون جامعه ایرانی را تحریم کرده است. اما امروز جامعه ایرانی، با نشاط عرصه های پیشرفت را فتح می کند و در جای جای دنیا دل هارا به سمت خود فرا می خواند!
آیا جز این است؟!

منبع:روزنامه کیهان